شرحی است بر برخی فرازها از رساله ای که به نام صرف بهایی شهرت یافته و به چند تن نسبت داده شده است. همین ابهام در مورد شارح نیز وجود دارد. از آن جا که وی در آغاز اثر خویش به نقلی از عصام الدین اسفراینی می پردازد، بعضی او را مؤلف اثر اصلی پنداشته اند. قابل توجه است که شارح ضمن تبجیل بسیار، بگونه ای از عصام اسفراینی یاد کرده که گویی استاد وی و همچنان در قید حیات بوده است؛ اما مصنف اثر اصلی را هماره با قید «رحمه الله» و «مرحوم» می آورد.
آغاز
بسم الله الرحمن الحیم. یعنی به نام خداوند که رحمت او عام است بر مؤمنان و کافران در دنیا؛ و به نام خداوند که رحمت او خاص است بر مؤمنان در عقبی
انجام
بدان که تفضیل بر شش صیغه می آید چون أفعل، چون مرد فاضلتر، و أفعلان دو مرد فاضلتر الخ. فضلی یک زن فاضلتر الخ. بدان که اسم تفضیل از غیر ثلاثی مجرد بغیر این شش صیغه نمی آید